Brutaal nr. 5 - april 1988
De schilderijen in olieverf op doek van de Mechelaar Willy Van Eeckhout behoren tot het lyrisch abstracte genre, waarbij vooral het belang van het grote brede gebaar en het gebruik van zuivere, ongemengde kleuren opvallen. Toch hebben deze schilderijen een autobiografisch karakter, even sterk als zijn zogenaamde 'palimpsesten', werken met acrylverf op diverse lagen reeds gebruikte papieren, waarbij allerlei documenten als een collage zijn verwerkt.
Willy van Eeckhout is een kunstenaar, die voortdurend experimenteert met allerlei technieken en verniewende vormgevingen. Hij trekt een lijn in de kunst voort, waarin eerdere figuren als Bram Van Velde, Willem De Kooning, Asger Jorn en Kurt Schwitters kunnen gesitueerd worden.
Geboren in 1943, volgt Willy Van Eeckhout eerst de lessen in schilderen en tekenen aan de Koninklijke Academie van zijn geboortestand Mechelen. Hij zal dit vrije atelier in 1965 verlaten.
In 1962 slaagt hij in de toelatingsproef figuurschilderen aan het Nationaal Hoger Instituut te Antwerpen. Maar zijn ouders geven er de voorkeur aan dat hij het regentaat plastische opvoeding aan de Rijksnormaal school in Hasselt zou volgen, wat hij dan ook doet van 1962 tot 1965. Zijn ouders meenden dat hij hiermee meer kans maakte op een veilige toekomst.
Zijn lesgevers zijn Marcel Boon, Pol Spiliaert en Walter Vilain....
In de jaren '70 schildert Willy Van Eeckhout vooral onder invloed van de jazzmuziek. Zijn manier van schilderen heeft trouwens altijd iets met jazz van doen gehad. Hij schildert immers op improvisatorische wijze, waarbij het ritme overstelpend werkt, het vibreren van tonaliteiten overheerst en het terugkeren van bepaalde vormen als een thema in een muzikale compositie bijna obsederend begint te werken.
Een schilderij van Willy Van Eeckhout is een uiterst subjectief gegeven omdat het emotie oproept, maar ook uit een emotie is ontstaan. Die emotie is in een bepaalde periode rechtstreeks uit de jazzmuziek gekomen....
In 1987 begint de derde periode die nu nog voortduurt, met de lyrische abstracte werken waarin de jazz niet meer voorkomt als inspiratiebron, maa waarin wel de techniek van het schilderen door zijn improviserend karakter verwantschap met de jazz oproept. Vanaf nu zal Van Eeckhout vaak op grote formaten werken. Zijn werkwijze vereist dit ook. Hij is immers een typisch gestueel schilder. Hij werkt met brede gebaren met de hele arm uitgestrekt, met het hele lichaam bewegend. Hij is ook een muzikaal schilder die lange verfstroken uitstrijkt, zoals lange melodische lijnen die dan in elkaar overvloeien als een symfonie. Zij weidse gebaren doen hier denken aan de bewegingen van een dirigent..
De schilderijen komen als zuiver abstract over en zo zijn ze door de kunstenaar ook bedoeld, maar bij nader inzien kan men er toch vaak figuratieve elementen in herkennen. Deze elementen zijn aan de controle van de ratio ontsnapt en zijn op een onbewuste manier in het werk geslopen. De kunstenaar kan hun aanwezigheid alleen maar vaststellen wanneer het schilderij af is. De figuratieve vormen, die zich uit het lijnenspel en de bonte kleurvlakken losmaken, zijn niet expliciet aanwezig, maar zijn eerder allusies in de richting van planten, een arm, een been, een torso of ogen. Een organische wereld wordt eerder gesuggereerd dan direct uitgedrukt...
Willem M. Roggeman