Steps Magazine December '93
Naar aanleiding van zijn 30-jarig kunstenaarsbestaan vonden we het een geschikt ogenblik om een bezoek te brengen aan het nieuw atelier van de Mechelse kunstschilder Willy Van Eeckhout. Het verwerven van een deel van de oude kopergieterij Pas,
in de Stationsstraat te Mechelen, was voor de kunstschilder een uitdaging.
Met inzet en doorzettingsvermogen, een geaardheid hem toch zo eigen, is hij erin geslaagd om de industriële archeologie tijdens de restauratie te vrijwaren van afbraak.
Het complexe geheel van oude drijfwielen, aan de zoldering bevestigd, geven een imposante uitstraling aan het met licht overgoten atelier.
De thans 50-jarige geboren en getogen Mechelaar heeft zijn jeugd in de stad aan het spoor doorgebracht. Zijn liefde voor stoomlocomotieven en aanverwante activiteiten heeft hij van zijn vader, die in het arsenaal werkte, meegekregen. Als een microbe heeft de dynamiek die van deze rijdende kunstwerken uitgaat, zich vastgezet in de geest van de opgroeiende knaap. Bovendien heeft het muzikaal gevoel dat hij van zijn vader heeft geërfd, hem niet in die richting gestuurd. Veeleer kunnen we stellen dat een getransfereerd aanvoelen van ritme en beweging bij Van Eeckhout als een symfonische explosie met kleuren in zijn doeken worden vertaald. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zijn ganse opleiding in het teken stond van de expressieve creativiteit. Na zijn opleiding aan de Mechelse Academie ging hij zich vervolmaken aan het Rijkshoger Instituut voor Kunsten te Brussel en het Nationaal Hoger Instituut te Antwerpen. Nadien trok hij naar de Rijksnormaalschool te Hasselt waar hij de opleiding tot regent in de plastische kunsten met vrucht afsloot.
Zijn karaktersterkte en vastberadenheid om te slagen heeft hem én als kind én als volwassene steeds getekend. Met een sociale bewogenheid en een verknochtheid aan de mens en zijn kosmos, heeft hij zich tevens ingezet voor de jeugd.
De beperkte vrijheid in het uitwerken van zijn emoties, die aan de de Mechelse academie moest ondergaan, heeft hij vlug verwerkt. Het is dank zij zijn verblijf te Brussel en Antwerpen dat Van Eeckhouts expressieve kracht op een intrigerende manier tot ontplooiing kwam. Doeken uit de eerste jaren verwijzen naar een soort realistische-expressionistische figuratie. Toch kan een aandachtig kijker aanvoelen dat hij zich gaandeweg afzette tegen deze gevestigde stroming. Bleek hij reeds enige afstand te doen van de vormgeving, dan valt het hanteren van een waaier van kleurtonaliteiten op. Het irreële aanzetten van de vlakken en de beweging in de lijnvorming
opende een evolutieluik naar de toekomst gericht.
Als een bezige bij ontplooide hij, in de eerste jaren van zijn zelfstandig bestaan, zijn muzikaal gevoel met het percussiespelen op potten en pannen. Samen met enkele solisten heeft hij heel wat activiteiten opgeluisterd door het geven van "jazzvoorstellingen" te Antwerpen, Brussel en Gent. Dit aangeboren talent voor ritme vinden we dan ook terug zowel in zijn tekeningen, akwarellen, schilderijen als grafisch oeuvre.
Gegroeid naar een ontroerende abstractie is Willy Van Eeckhout zijn eigen weg gegaan. Gevoelsmatig werden de opgedane indrukken, leed en vreugde, aan papier of doek toevertrouwd. Het recent werk van Van Eeckhout kunnen we omschrijven als een amalgaam van gevoel, ritme en beweging, dat zoekt naar een dialoog. Tekenend met inkt, schilderend met olieverf of acryl, steeds ervaart men een beschouwelijke en adembenemende veerkacht. Als scheppend kunstenaar die met een muzikaal gevoel weet om te springen met de kleur en spontaan zijn composities opbouwt met ingrediënten uit het verleden en het heden, kunnen we zijn oeuvre onderbrengen bij de lyrische-abstracten.
Eens gefascineerd door een bepaald doek, voelt men het kloppend hart van een gevoelig mens die met open vizier door het leven wandelt. Dat hart, dat via het gebruik van briefhoofden, krantenkoppen of muziekpartituren als een soort collage in kleur verwerkt, werpt samen met het gebruik van een rijkdom aan kleuren een licht op zijn diepste zielsroerselen. Elk gegeven, elk teken of borstelstreek, is een uitnodiging naar de kijker toe. Zijn bruisend picturale taal is een beheerst zoeken naar ruimte en beweging om zijn emoties krachtig en sterk uit te drukken. Vorm en lijn, zowel als de symfonie van kleuren verraden een diepdoorvoelde sensibiliteit die zijn verknochtheid met het onderwep vertalen. Bijwijlen ervaart men een onstuimige wilde factuur die zich afzet tegen een verfijnde achtergrond. Dank zij een geëigend kleurenpalet weet de kunstenaar hierdoor intuïtief een rustgevende pauze te vormen.
Alsof het geestelijk verdringen of verwerken van humane emoties, zich zoekend en vechtend een weg banen naar een leven van rust en vrede, dan is elk doek een sublieme ontlading.
De laatste jaren heeft Van Eeckhout zich ontplooid als een ware krachtpatser, op groot formaat. Naar vorm en kleur sterk opgebouwd en verhalend, blijven hierin de spanbogen het geheel sfeervol dragen.
Als één van de vele miskende Mechelse kunstenaars krijgt hij elders wel degelijk de waardering die hem toekomt. Zijn kleurrijk sterk uitdrukkingsvermogen gepaard aan ritme en beweging, moet ons ertoe aanzetten om zijn scheppingsvreugde te delen. Een zwart gat, bloed en tranen, rode- en blauwe krachtlijnen, zijn vele beelden die ons zonder enige toegeving vertellen wat de kunstenaar als boodschap uitdraagt.
Als een bloeiende lente of een stormachtige herfst zich verzoenend opstellen, ligt bij Willy Van Eeckhout, zoals bij het gaan en komen van de seizoenen, de zomer zijn zon en licht -als vreugde brengende symbolen- er midden in.
Het picturaal bewandelen van deze middenweg trekt de kunstenaar aan en heeft hopelijk voor ons nog heel wat aangename en kunstvolle verwachtingen in pacht.
Fons De Bleser